reisverhalen en inzichten
Verhalen van een authentieke avonturier die transformeerde van ‘wat verwacht werd’ naar ‘leven vanuit haar hart.
Het voelt heel vies om de voeling met jezelf kwijt te zijn. I know, I've been there and it sucks!
Doorgaans is het een teken dat je te veel van jezelf gevraagd hebt of te veel in functie van een ander geleefd hebt. En we hebben dan graag een 'quick fix', maar jammer genoeg werkt dat zo niet...😕. Je hebt er lang over gedaan om jezelf zo uit te putten, je lichaam en geest hebben ook geduld van jou nodig om terug op te bouwen. Mildheid naar jezelf is het grootste cadeau dat je jezelf kan geven dan.
Het voelt heel vies om de voeling met jezelf kwijt te zijn. I know, I've been there and it sucks!
Doorgaans is het een teken dat je te veel van jezelf gevraagd hebt of te veel in functie van een ander geleefd hebt. En we hebben dan graag een 'quick fix', maar jammer genoeg werkt dat zo niet...😕. Je hebt er lang over gedaan om jezelf zo uit te putten, je lichaam en geest hebben ook geduld van jou nodig om terug op te bouwen. Mildheid naar jezelf is het grootste cadeau dat je jezelf kan geven dan.
Exact een jaar geleden ging ik voor het eerst wildkamperen. Het was trouwens mijn tweede keer tout court dat ik op tweedaagse hike ging en in een tent sliep. De plaats die ik gekozen had? Bovenaan Devil's kitchen in Wales. Je zou kunnen denken, Caro, waarom? Waarom in godsnaam ga je voor het eerst wildkamperen in de winter en dan nog eens ergens op de top van een berg? Tja...I like a challenge, I guess? 😀
Een paar jaar terug startte voor mij, ongevraagd, een proces van verwerking en groei. Een relatie van 10 jaar die vrij abrupt en onverwachts tot een einde kwam en voor mij toen voelde als het verlies van de liefde van mijn leven.
Mijn focus toen was puur overleven en dit verlies proberen verwerken. Ik heb altijd wel een ingesteldheid gehad waarbij ik naar zo'n dingen kijk als lessen of ervaringen. Als iets dat me zoveel pijn deed dan toch moest gebeuren, dan wilde ik er een positieve draai aan geven. Groeien als persoon leek me een goede insteek. Aangezien het trauma voor mij te groot was om alleen te verwerken, ondanks de immense steun en liefde van vrienden en familie, ben ik toen op zoek gegaan naar een psycholoog om me te helpen. En wat een impact heeft dat gehad!
it weekend stond ik voor een lastige keuze: mijn plannen om te gaan packraften met vrienden afzeggen en wat nodige rust nemen of toch gaan en (verder) over mijn grenzen gaan. Normaal gesproken is packraften mijn ultieme energieboost en ontspanningsmoment, maar deze keer was het anders. En om eerlijk te zijn, voelde het afzeggen van mijn plannen als immens falen, iets waar ik behoorlijk door verrast werd. Maar waarom? Waarom voelt het zo slecht om voor mezelf te zorgen en waarom lijkt zelfzorg soms te voelen als falen?
Ik was er gisteren nog met een vriend over aan het praten en het was leuk vast te stellen dat ik kon erkennen dat ik best wel wat stappen gezet heb. Begin dit jaar zat ik nog vol in conflict over wat ik van het leven wilde, voelde ik me uitgeblust en wist ik niet hoe ik impact kon hebben op deze wereld. Hoe ik kon bijdragen aan een positievere wereld. (Klinkt groots, niet 😅).
Een paar maanden later had ik mijn werk opgezegd, Mike (mijn van) gekocht en een samenwerking aangegaan met Freedom Builds om hem te laten uitbouwen. Best wel een investering als je net jouw financieel inkomen vaarwel hebt gezegd. Nog een maand later startte ik Tamarin en ook daar was (en is) het zoeken. Hoe kan je van jouw passie een job maken, er een inkomen rond creëren? Ik probeer dingen, test, pols eens bij mensen en probeer mijn hart te volgen, maar het is nog een zoektocht. Wel een leuke hoor :D.
Long story short, ik ben best wel happy dat ik de durf gehad heb om die stappen naar vrijheid voor mezelf te nemen. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik mezelf karakterieel kan aanvaarden voor wie ik ben. The good and the ugly. You need both in life to keep it interesting ;-).
In november stond een prachtig packrafttripje op het programma. De zon scheen, de herfstkleuren kwamen tot hun volle recht en het was mooi te zien hoeveel mensen er op uit trokken om van dit schouwspel te genieten.
Samen met 6 andere avonturiers vaarden we drie dagen lang de Semois af. Wat een ervaring!
Mijn mede packrafters van dienst: Annelies, Maarten en Thierry. Thomas vervoegde ons op zaterdag en Walter op zondag. Chapeau voor hun toeweiding om voor een dag even op en af te rijden.
De laatste hoogste berg van de UK die ik te doen had: Scafell Pike! En 16 oktober was het zo ver, al was het even spannend. To go or not to go Dan plan je een volledige trip rond deze…
Een zonsondergang maakt je altijd wel wat nostaligsch. Iedereen is in de weer geweest, je hebt een avontuur beleefd of een drukke dag gehad en dan komt de wereld terug tot stilte. Het doet even reflecteren en de kleurenpracht laat…