Exact een jaar geleden ging ik voor het eerst wildkamperen. Het was trouwens mijn tweede keer tout court dat ik op tweedaagse hike ging en in een tent sliep. De plaats die ik gekozen had? Bovenaan Devil’s kitchen in Wales. Je zou kunnen denken, Caro, waarom? Waarom in godsnaam ga je voor het eerst wildkamperen in de winter en dan nog eens ergens op de top van een berg? Tja…I like a challenge, I guess? 😀
Het begon toen een vriend vroeg om nog eens af te spreken voor onze verjaardag en waarom dan niet in Wales om iets leuk te doen. Mijn eerste idee: I’m in! Natuurlijk moet je dan nog een route gaan bepalen. Ik weet niet of het een typisch vrouwending is, maar ik wilde een plaats in Snowdonia National Park dat een mooie zonsopgang zou opleveren. Daar startte mijn zoektocht dus: google, geef me de 10 mooiste plaatsen om te wildkamperen in Snowdonia. Ik kreeg een paar heel leuke opties en koos tenslotte voor Y Garn.
De volgende stap was een effectieve route uitstippelen. Ik ging ten rade bij vrienden die het gebied goed kenden en stak het natuurlijk in mijn hoofd dat ik er een deftige hike van wilde maken, dus stond er op dag 1 een hike op het programma van net geen 15km en rond de 1000 hoogtemeters en de tweede dag iets van een 10km. En dat met een rugzak van 15kg op je rug. Even in perspectief plaatsen. Ik ken wel een paar doorgewinterde hikers die dit bijna moeiteloos doen (chapeau daarvoor), maar ik zat op dat moment dus nog totaal niet op dat niveau dat ik dat moeiteloos zou gaan doen.
Het typeert me wel om snel heel enthousiast te zijn over avontuur, iets nieuw ontdekken en tijd in de natuur door te brengen en toen sloeg de angst in…
Eerlijk is eerlijk, drie weken voor het vertrek zat ik al met immense angsten. Het jaar ervoor had ik een berg beklommen die me ongelooflijk getriggerd had. Ik werd er immens geconfronteerd met mijn valvrees. Bij de afdaling heb ik maar liefst een paar uur aan het wenen geweest omdat ik er oprecht van overtuigd was dat ik zou dood gaan die dag. I know, it’s not rational…Angsten zijn dat amper.
Het feit dat ik op deze wildkampeer trip een stuk moest beklimmen met de naam ‘Devil’s Kitchen’ was voldoende om me in paniek te laten gaan. Waarom? Omdat de naam me immens deed denken aan die berg die me zo getriggered had en er ook een beklimming was met de naam ‘Devil’s Ladder’. Je zou dan denken, Caro, je kiest zelf de route…waarom in godsnaam kies je dan een route die jou op voorhand zo bang maakt?
Ik was me bewust van het gevoel dat ik zou ervaren als ik dit zou doen. Ik zou trots zijn op mezelf, ik zou voldoening voelen en ik zou er enorm veel energie uit halen. Een jaar later ben ik nog steeds ontzettend trots op dat weekend. Het begon met de beslissing om uit mijn comfortzone te stappen en te realiseren dat ik er zoveel uit zou halen.
Maar eerst moesten die angsten overwonnen worden. Elke dag bewust ervoor kiezen om door te zetten en het doel voor ogen te houden. Als extra zekerheid had ik een alternatieve route bedacht die me een ‘veiliger’ gevoel gaf, en drie dagen voor vertrek had ik besloten dat ik die route zou nemen. Zelfsabotage, irrationeel denken en doemdenken kwamen allemaal aan bod. Toch vond ik op de dag van vertrek de moed om voor de ‘angstige’ route te kiezen, en ik heb er geen spijt van gehad.
De wandeling zelf was buitengewoon mooi, maar ik zat de hele tijd te stressen over de laatste beklimming, Devil’s Kitchen, waardoor ik bijna niet at. Ik zocht weer naar alternatieven en vertraagde onze tocht aanzienlijk. Mijn vriend kent me gelukkig goed en wist dat als hij rustig door zou gaan, ik wel zou volgen. En dat deed ik ook. De klim was zwaar, maar niet om de reden die je zou verwachten. Het was niet moeilijk omdat het zo ‘gevaarlijk’ of hoog was, maar omdat ik door de stress te weinig had gegeten en totaal geen energie meer had. Wat zelfsabotage al niet kan veroorzaken…
Het gekke was dat we de ochtend erna een route namen waarbij we eerst nog eens over kiezelstenen omhoog moesten, amper 2 meter voor ons zagen en ik er totaal geen angst van had. Ik had er op voorhand zelfs totaal niet bij stilgestaan. Mijn angst ging over die ene passage en die was achter de rug. Wat we de tweede dag gedaan hadden, was eigenlijk meer ‘angstaanjagend’ dan dag één.
Ik haalde het al aan dat het vooral de voldoening was. Ik was immens trots op mezelf en had een blokkade overwonnen. Het was voor mij ook het startschot om daarna meer te proberen. Sindsdien slaap ik met plezier in een tent, weet ik hoe ik mijn angsten onder ogen moet komen, weet ik hoe ik me erna ga voelen. Ik heb meer geloof in mijn kunnen en het geeft jezelf gewoon een heel sterk en ‘badass’ gevoel dat je ondanks de angst of de terughoudendheid, er toch voor gaat. Je toont jezelf wat je waard bent. En hoe mooi is het als je jezelf dat cadeau geeft?
Ik ben ook door angst en het vasthouden aan gewoonten gegaan. Wat het me opleverde was vastzitten in mijn leven, het verloochenen van mijn eigen behoeften tot het punt waarop ik bijna in een depressie belandde en mezelf heel klein en waardeloos voelde. Dit zijn allemaal ervaringen die ik niemand zou toewensen.
Durf je jezelf af en toe uit te dagen om buiten je comfortzone te treden? En zo niet, wat weerhoudt je daarvan?
Het kan nuttig zijn om een kleine activiteit te proberen die al een stap buiten je comfortzone is, om de positieve effecten daarvan te ervaren. Misschien is het vandaag de juiste dag om een lijstje te maken van dingen die je uit je comfortzone zouden halen, en een datum vast te leggen waarop je er één gaat proberen?
Vergeet niet om achteraf op te schrijven hoe het proces voor jou was. Wat heb je geleerd? Hoe voelde je je? Hoe voelde het toen je het ongemak ervoer? Hoe voelde het nadat je het gedaan had? Hoe sta je nu tegenover het verlaten van je comfortzone?
Just some food for thought 🙂
