Een paar jaar terug startte voor mij, ongevraagd, een proces van verwerking en groei. Een relatie van 10 jaar die vrij abrupt en onverwachts tot een einde kwam en voor mij toen voelde als het verlies van de liefde van mijn leven.
Mijn focus toen was puur overleven en dit verlies proberen verwerken. Ik heb altijd wel een ingesteldheid gehad waarbij ik naar zo’n dingen kijk als lessen of ervaringen. Als iets dat me zoveel pijn deed dan toch moest gebeuren, dan wilde ik er een positieve draai aan geven. Groeien als persoon leek me een goede insteek. Aangezien het trauma voor mij te groot was om alleen te verwerken, ondanks de immense steun en liefde van vrienden en familie, ben ik toen op zoek gegaan naar een psycholoog om me te helpen. En wat een impact heeft dat gehad!
Het voelde zo veilig…iemand die luisterde, begrip toonde, me rust gaf en ook de tools gaf om die rust te vinden. Wat startte als een verwerkingsproces, begon al snel te veranderen in mezelf beter te leren kennen. En het gebeurde zo subtiel. Af en toe een vraag die me aan het denken zette. Af en toe een spiegel waardoor ik mezelf in vraag stelde. Ik bleek helemaal niet mild te zijn naar mezelf. Ik bleek helemaal geen zelfliefde te hebben. Ik had geen eigenwaarde en zelfs in die mate dat ik mijn bestaansrecht in vraag stelde. Toen dat besef doordrong en ik besefte wat ik allemaal in mijn leven getollereerd had daardoor, kwam er een immens verdriet. Hoe had ik mezelf zo in de steek kunnen laten? Dat rouwproces was nodig. Mezelf daarvoor vergeven was nodig. Toegegeven, als ik er aan terugdenk, wordt ik soms nog kwaad op mezelf. Ook gewoon vanuit het onrechtvaardig gevoel dat het me geeft. Maar ik duw het niet meer weg en ik geef het ook niet meer voeding dan nodig. Ik laat het gewoon zijn, ik laat de emoties passeren. Het is teken dat ze nog even uit mijn systeem moeten, maar ik wil er niet meer energie in steken omdat het mij als persoon niet per se dient.
Door te beseffen dat ik eigenlijk heel lang in functie van iemand anders had geleefd en liefde zocht op een manier waarbij ik mezelf en mijn identiteit eigenlijk vergat, was het tijd om te gaan ontdekken. Dat was een hele leuke, maar ook heel beangstigende periode. Hoe kom je te weten wie je bent?
Voor mij was dat toegeven aan impulsiviteit en gewoon dingen proberen. Ik heb een paar hele leuke reizen met een vriendin gedaan, die mijn leven veranderd hebben. Ik zal haar ook eeuwig dankbaar zijn voor die trips. Costa Rica was het startschot. Ook daar komt de naam Tamarin van. Afgeleid van het dorp Tamarindo. Costa Rica, waar ik besloot om ja te zeggen, impulsief te zijn en gewoon de flow te volgen. Eens niet in angst of overdenkingen zitten, maar gewoon doen. Het resultaat? Ik voelde me helemaal tot leven komen. Ik heb nieuwe dingen geprobeerd en vond ze super. Het deed me inzien dat ik avontuurlijker was aangelegd dan ik dacht. Het gaf me een sterker gevoel over mezelf en daardoor werd het zaadje gepland naar meer zelfvertrouwen. Ik heb er ook mensen ontmoet waardoor ik besefte dat ik er als mens mag zijn. Gezien worden is een heel fijn gevoel.
En zo startte het traject van ontdekking. Reizen vol impulsiviteit en puur genieten. Een packraft trail die een passie voor packraften triggerde en wat ook voor mij de activiteit werd waarin ik zowel adrenline als pure rust vind.
Zoals ik zei, het was best beangstigend met momenten. Ik ben gegaan van huismus die vrij angstig was, naar iemand die er graag op uittrekt en dingen probeert. Don’t get me wrong, ik ga nooit een thrill seeker worden, mijn avonturen zijn best nog braaf, maar het punt is dat ze voor mij avontuurlijk genoeg zijn. En dat is het belangrijkste. Ik doe wat voor mij goed voelt. Turns out dat ik vrijheid nodig heb, nieuwe dingen wil ontdekken en een diepe connectie met de natuur wil voelen.
Velen dachten dat ik in een midlife crisis zat. Ik heb dat zelf ook even gedacht. Hoe kan iemand op zo’n korte tijd 180 graden draaien? Nu denk ik, heb ik niet eindelijk mijn authentieke zelf gevonden?
Het is soms nog wennen en moeilijk te geloven. Ik denk ook dat een mens continu evolueert en eerlijk gezegd, dat ik ok! Er zijn periodes dat ik nog gewoon thuis wil zijn en wil cocoonen en dat is ok. Het continue blijven ontdekken is ook deels het plezier.
Authentiek leven wil vooral zeggen de voeling met jezelf behouden.
Ik probeer zoveel mogelijk te voelen. Wat maakt me gelukkig en geeft me een voldaan gevoel en wat niet. En daar handel ik naar. Het heeft wel heel wat tijd gevraagd om dit punt te bereiken en het is niet altijd simpel, maar het geeft gewoon immense voldoening. Je kan jezelf toch geen groter cadeau doen dan jezelf toestaan jezelf te zijn? Jezelf te accepteren zoals je bent?
Het proces kan met momenten heel oncomfortabel voelen en het vraagt ook soms loslaten van dingen die je niet meer dienen. En dat is niet gemakkelijk. Afscheid nemen van wat je kent en openstaan voor iets nieuw is een heel lastig gevoel. Maar jezelf niet kunnen zijn en jezelf moeten intomen…is dat niet een heel droevig idee?
Voel je dat deze post iets bij jou getriggered heeft en je zou ook graag dat proces naar authentiek leven starten, dan help ik jou daar heel graag mee. Ik zou niks liever hebben dan kunnen bijdragen aan mensen die zichzelf 100% accepteren en ook zo in het leven durven/willen staan. Ik ben met veel plezier jouw inspirator, jouw steun, jouw mascotte op dit proces! Je hoeft dit niet alleen te doen. Ik bied jou een plaats waar je je wildste dromen kan uiten in een veilige omgeving. Je kan en mag alles zijn waar je van droomt of diep vanbinnen voelt dat je bent. En samen kunnen we kijken hoe we dat gaan realiseren.
Meer info vind je hier
Hoe spannend kan het leven worden? 😀
