Ik ga in oktober Scafell Pike, de hoogste berg van Engeland, beklimmen. Het kondigt voor mij het einde van een hoofdstuk aan, maar start gelukkig ook een nieuw 😊
Vier jaar terug was ik één brok onzekerheid en had ik absoluut geen vertrouwen in mijn kunnen. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn conditie toen ook echt wel nihil was 😅. Pretty crap als je een passie voor natuur en avontuur hebt, dus ging ik aan de slag met meer sporten, bewegen en uitdagingen voor mezelf te vinden die me zouden helpen met dat zelfvertrouwen.
Waar de uitdaging ontstaan is
Het perfecte traject voor mij ontstond vorige zomer tijdens een roadtrip, in een campervan, door Ierland. Het was mijn toenmalige partner die het idee had om de hoogste pieken van Ierland en Noord-Ierland te doen: Carrauntoohil (1038m) en Slieve Donard (850m).
Wat vond ik het een intimiderende gedachte om de hoogste berg van een land te doen. Ik had geen idee wat te verwachten. Het klinkt gewoon ‘groots’: de hoogste berg van een land 😅.
Ik voelde best wel wat zenuwen de dagen voordat we ze op gingen. Mijn intern gedachtenproces ging tijdens zo’n hike ook alle kanten op:
‘Ga ik dit wel kunnen’
‘You got this’
‘Shit, dit is best intensief’
‘Woohoo, ik sta op de top. I am a little badass!’
(en bij Carrauntoohil was er bij het afdalen ook wel wat: ‘ik ga hier dood gaan…ik ga naar beneden vallen en dood gaan’ 😅).
Met elke berg die ik deed, groeide mijn zelfvertrouwen. Nee, ik was (en ben) absoluut niet de snelste hiker. Ik ga traag de berg op, maar ik geraak er wel. Ik bewijs mezelf keer op keer dat ik het kan en dat geeft zo’n voldoening. De mentale steun die mijn toenmalige partner me tijdens die hikes gaf, heeft een belangrijke rol gespeeld. Hij bleef de hele tijd bij me, hield een rustig tempo aan waardoor ik me niet opgejaagd voelde en liet af en toe weten dat ik dit kon. Dat ik gewoon mijn tijd moest nemen.
Needless to say, I got hooked
De hoogste bergen van Ierland en Noord-Ierland had ik nu gedaan. Wat was dan de volgende uitdaging? De hoogste bergen van de UK natuurlijk! En dat zijn er drie: Ben Nevis (1344m) in Schotland, Snowdon (1085m) in Wales en Scafell Pike (978m) in Engeland.
Ben Nevis heb ik dit jaar beklommen op mijn verjaardag en Snowdon heb ik afgelopen zomer kunnen afvinken toen ik in Wales was voor een packrafting cursus.
Dan blijft er nog Scafell Pike over
En die staat op 16 oktober op het programma. Het was pas onlangs dat ik besefte dat dat wilde zeggen dat mijn challenge tot een einde komt. Dat geeft me heel wat gemengde gevoelens. Ik kijk er naar uit om hem te beklimmen en die voldoening terug te voelen. Het trots zijn op mezelf. Het merken dat het (hopelijk) net weer iets vlotter ging dan de vorige.
Tegelijkertijd wil het zeggen dat die uitdaging afgelopen is en dat vind ik jammer. Ik heb zo genoten van het proces dat ik doorlopen heb, zowel innerlijk als fysiek. Ik heb nog een pad af te leggen, maar toch…ik zal deze challenge missen. Het bracht ook wel wat het competitiebeest in mezelf naar boven ☺️.
MAAR… ik zou mezelf niet zijn als ik niet al enkele nieuwe uitdagingen in gedachten zou hebben 😆. De UK heeft heel wat munros om te overwinnen en er zijn nog genoeg andere landen waar ik de hoogste bergen kan beklimmen (om maar een paar mogelijke challenges te noemen).