Het einde van 2022 komt in zicht en voor mij is dit toch het moment waarop ik even reflecteer over het afgelopen jaar en intenties zet voor het komende jaar.

Even reflecteren

Ik was er gisteren nog met een vriend over aan het praten en het was leuk vast te stellen dat ik kon erkennen dat ik best wel wat stappen gezet heb. Begin dit jaar zat ik nog vol in conflict over wat ik van het leven wilde, voelde ik me uitgeblust en wist ik niet hoe ik impact kon hebben op deze wereld. Hoe ik kon bijdragen aan een positievere wereld. (Klinkt groots, niet 😅).

Een paar maanden later had ik mijn werk opgezegd, Mike (mijn van) gekocht en een samenwerking aangegaan met Freedom Builds om hem te laten uitbouwen. Best wel een investering als je net jouw financieel inkomen vaarwel hebt gezegd. Nog een maand later startte ik Tamarin en ook daar was (en is) het zoeken. Hoe kan je van jouw passie een job maken, er een inkomen rond creëren? Ik probeer dingen, test, pols eens bij mensen en probeer mijn hart te volgen, maar het is nog een zoektocht. Wel een leuke hoor :D.

Long story short, ik ben best wel happy dat ik de durf gehad heb om die stappen naar vrijheid voor mezelf te nemen. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik mezelf karakterieel kan aanvaarden voor wie ik ben. The good and the ugly. You need both in life to keep it interesting ;-).

En dan nu het kwetsbaar deeltje

Is er dan iets waar ik niet happy rond ben of mijn onzekerheden rond heb? Of course…en best wel een lastige om dat hier te uiten. But here we go, want ik hoop dat iemand er zich in zal herkennen en het hopelijk kan helpen in zijn of haar proces van aanvaarding.

Jullie zullen wel al gemerkt hebben dat ik graag hike (en ook packraft). Dat is nochtans pas een tweetal jaar geleden gestart. Ik hou van een uitdaging, hou van de hikes en de natuur en het gevoel van trots dat het me geeft als ik het gedaan heb.

En toch…

Twee jaar terug had ik nul conditie, en ik bedoel echt nul. Best wel confronterend als je dan plots actiever begint te leven. Veel mensen die daar al lang (of zelfs niet zo lang) met bezig zijn, slagen er in die berg snel op te gaan, durven meer dan ik en kunnen precies alles beter dan mij. En ja, als ik dan toch heel eerlijk ben, damn, ze zien er dan nog eens slank en afgetraind uit en zien er super uit in outdoorsy kledij.

Ik voel me dan telkens zo klein en een beetje beschaamd. Ik loop ook telkens heel onzeker als ik met iemand anders ga hiken. Dat geeft me soms wel wat stress. Ik ben me er dan heel sterk van bewust dat ik meestal niet het tempo van de ander haal. Ik heb wel geluk dat ik altijd heel toffe hiking buddies mee heb die me daar in geruststellen en het allemaal ok vinden zoals het gaat.

Ik heb te veel de neiging me te meten of vergelijken met anderen. Het vraagt wel wat inspanning van me om daarmee te stoppen. Ik probeer me nu zoveel mogelijk met mezelf te vergelijken. Hoe doe ik het ten opzichte van een jaar terug, van vorige maand of zelfs ten opzichte van gisteren. Ik moet mezelf daar wel aan herinneren, zeker als ik met anderen op stap ben. En al zeker als het met mannen is. Ik heb de indruk dat mannen een basisconditie hebben waar wij als vrouw maanden voor moeten trainen. Not fair :-).

Ik ga twee tot drie keer in de week sporten en trek er meestal in de weekends op uit. De vooruitgang gaat niet altijd zo snel als ik zou willen. Ik heb het gevoel dat ik best wel wat effort moet doen om tot een bepaalde conditie te komen. Toegegeven, mijn sportschema zou ik nog kunnen opdrijven, maar ik probeer ook wat een balans te vinden in alles wat in mijn leven gaande is (klinkt als excuses, niet?).

Conditie en me erbij neerleggen dat ik niet het typische beach body heb, dat er al wat extra ‘fluff’ op zit, is iets waar ik aan wil werken. Mezelf ook fysiek aanvaarden zoals ik ben, in al mijn aspecten. Ik heb een gewoon heel normaal lichaam, eentje dat eigenlijk al altijd heel goed voor me geweest is. Het is gewoon een proces om het ok te vinden dat ik niet val onder het typische schoonheidsideaal. Want wat is ook dat schoonheidsideaal? Hangt wat af van persoon tot persoon denk ik dan.

Het wil ook wel zeggen dat ik moet erkennen dat ik niet het type ben dat bereid is om immens te diëten om er toch maar 5kg af te krijgen. Het extra sporten om die berg wat vlotter op te kunnen is voor mij dan weer iets anders. Daar kijk ik best wel naar uit. Het geeft me uitdaging.

Maar ja, ik hoop tegen eind 2023 te kunnen zeggen dat ik mezelf op alle vlakken heb leren aanvaarden en graag zien. Het zal wel altijd een proces zijn, maar elk beetje telt. Ik vind het wel fijn dat ik het proces wil aangaan en onder ogen wil komen. Ik heb ook het geluk omgeven te zijn door mensen die me graag zien, me steunen, in me geloven en gewoon al eens luisteren.

De conclusie?

Ik ben al van ver gekomen en blij met wat het leven me al gebracht heeft. Ik ben gegaan van geen zelfliefde naar voldoende zelfliefde om grenzen te stellen en voor mezelf te kiezen op momenten dat het nodig is.

Er attent op blijven dat ik me niet met anderen vergelijk of meet en blij ben met elke vooruitgang die ik boek. Ook aanvaarden wie ik ben en hoe ik ben. Precies zoals het is. Het typische maatschappelijke beeld van schoonheid laten varen en die oppervlakkigheid loslaten is nu de volgende stap. Ik ben er klaar voor om ook deze uitdaging aan te gaan.

We kunnen ook niet in alles direct heel goed zijn. Een droom hebben of iets willen, ook al heb je daar een weg voor af te leggen is ok. Het zou zonde zijn om die dromen niet na te jagen uit schrik dat je misschien zou falen of uit schrik van wat een ander zou denken. Ik heb al te veel toffe dingen beleefd door er gewoon voor te gaan. Dus, here I am, er gewoon vollenbak voor gaan :D. 2023, bring it on baby!

Amai, het was toch even worstelen op deze blog. Ik hoop in ieder geval dat het iemand geholpen heeft om in te zien dat die struggles normaal zijn, iedereen ze heeft en dat we er uiteindelijk wel geraken :-). Ik geloof er in ieder geval in en als jij dat nog niet doet, geef me dan maar een seintje. Dan babbelen we er eens over.